Plani i Perëndisë për Ne

Për ne, qielli është të jetuarit në praninë e Perëndisë dhe të Jezusit përgjithmonë. Shkrimet e shenjta na japin njëfarë ideje se si do të jetë ai. Jezusi shpalli: “Në shtëpinë e Atit tim ka shumë banesa” (Gjoni 14:2). Një nga gëzimet më të mëdha të qiellit është që nëse jemi të drejtë, ne mund të jetojmë me familjet tona përgjithmonë dhe të bëhemi “trashëgimtarë të Perëndisë dhe bashkëtrashëgimtarë të Krishtit” (Romakëve 8:17). Sigurisht, ne nuk dimë çdo detaj se si do të jetë qielli, por përfundimisht, ne besojmë se është një vend “lumturie të pafund” (Mosia 2:41), që tingëllon mjaft e mirë.

Ne kemi një pikëpamje të ndryshme për ferrin nga pamjet e llavës, zjarrit dhe sfurqeve të portretizuara në filma. Për ata që zgjedhin të mos e ndjekin Perëndinë në këtë jetë, shpirti i tyre do të shkojë në një ferr të përkohshëm kur të vdesin. Në këtë rast, “ferri” nënkupton më shumë një gjendje të mendjes sesa një vend aktual. Dhembja do të vijë nga keqardhja dhe hidhërimi – jo nga zjarri dhe squfuri.

Por Perëndia dhe Jezusi janë pafundësisht të drejtë e të mëshirshëm. Ne besojmë se ata njerëz që nuk patën mundësi për ta njohur Jezusin dhe për ta pranuar Atë në këtë jetë, do ta kenë atë mundësi pasi të vdesin. Atyre do t’u mësohet ungjilli i Tij dhe nëse kthehen te Perëndia, ata do të kenë një vend në qiell pas Gjykimit Përfundimtar.

Gjykimi Përfundimtar do të ndodhë pasi Jezusi të kthehet në tokë dhe ne të ringjallemi. Nisur nga veprimet tona dhe dëshirat e zemrës sonë, ne do të përjetojmë “shkallë lavdie” të ndryshme, siç përshkruhen te 1 Korintasve 15:41–42: “Tjetër është lavdia e diellit dhe tjetër lavdia e hënës dhe tjetër lavdia e yjeve; sepse ndryshon në lavdi ylli nga ylli. Kështu do të jetë edhe ringjallja e të vdekurve.” Për shkak të dashurisë dhe kuptueshmërisë së përsosur të Shpëtimtarit, çdo njeri prapëseprapë do të ketë një jetë më të mirë sesa e patën në tokë, por vetëm ata që e ndoqën Perëndinë, do të jenë në gjendje të jetojnë drejtpërsëdrejti në praninë e Tij.

Është normale të jemi të trishtuar. Ju mund të jeni të trishtuar dhe ende të keni besim se Perëndia ju do dhe se gjërat do të jenë në rregull në fund.

Mos kini frikë t’i flitni dikujt rreth ndjenjave tuaja, të tillë si një këshilluesi për hidhërimin, një pjesëtari të familjes, një miku të mirëbesuar apo një udhëheqësi fetar. Lejojini t’ju ngushëllojnë, edhe nëse nuk mund ta kuptojnë tërësisht gjendjen përmes së cilës po kaloni.

Ju gjithashtu mund të gjeni paqe në ungjillin e Jezu Krishtit. Perëndia është aty dhe Ai tregon kujdes për ju dhe është i vetëdijshëm për ju. Jezusi mori mbi veten e Tij gjithë vuajtjen kështu që Ai do të dinte se si t’ju ndihmonte për ta kapërcyer vuajtjen tuaj. Ju mund të jeni me njerëzit tuaj të dashur përsëri pas vdekjes. Këto mësime nuk e largojnë të gjithë dhembjen, por ato mund të sigurojnë shpresë dhe kuptueshmëri.

“Dhe Perëndia do të thajë çdo lot nga sytë e tyre; dhe vdekja nuk do të jetë më; as brengë, as klithma, as mundim, sepse gjërat e mëparshme shkuan” (Zbulesa 21:4).

Kur shenjtorët e ditëve të mëvonshme martohen, ata e kuptojnë se martesa ka për qëllim që të zgjatë përgjithmonë. Ceremonitë martesore në tempuj përmbajnë fjalët “për kohën dhe gjithë përjetësinë” jo “derisa vdekja t’ju ndajë”. Por nuk janë fjalët ato që e bëjnë të mundur martesën e përjetshme, është fuqia e Perëndisë. Fëmijët që lindin nga çifte të martuara në tempuj, automatikisht “vulosen” me prindërit e tyre. Familjet që bashkohen me Kishën e Jezu Krishtit të Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme më vonë gjatë jetës, mund të shkojnë gjithashtu në tempull për t’u vulosur së bashku.